Mektup

.......,

Kendi ellerimizle, kendimize gerçeklikler kuruyoruz. Sonra da onun hülyasına kapılıp, anları kaçırıyoruz. Oysa “gerçek” o kadar boşluklarla dolu ki. Mesela sert sandığımız; elmas, kayalar vs. boşluklardan ibaret. Çünkü çekirdeği ile arasında boşluklar olan atomlardan oluşuyorlar.(Eğer futbol sahasının ortasındaki bir sinek, atomun çekirdeği olsaydı, komşu atom, saha dışından başlardı.)

Katı maddelerden oluşan herşeyi “gerçek” kabul ediyoruz. Boşluktan çağırıp, kendi ellerimizle yoğurduğumuz, her seferinde dalga dalga değişen “gerçeklik” hamuruyla zihnimizi besliyoruz.

Minik bir seyahat; Çocukluğundan hatırladığın bir olay düşün. Koku, ses ve hatta tatları bile hatırlayabiliyoruz. Bedenimiz gerçekten orada mıydı? Cevap; hayır. Bugün karşımızda bambaşka biri var. Bir yerden başka bir yere akan madde, anlık olarak bizi oluşturuyor. Kim bilir, daha önce neye varlık kazandırmış, hangi yüzde, hangi nesnede yansımıştı, şuan bizi oluşturan atomlar.

Dünü düşün, biraz önceyi. Bir kaç ay önceyi. Yirmi bir yıl önceyi. Daha fazla ya da azını.

Ben de işte, oradan yola çıktım. Doğum gününü düşündüm, aklımda on yedi, yedi, yirmi yedi gibi rakamlar kalmış. Daha sonra bu toplumsal ve duygusal halden sıyrılıp, kendi penceremden bakınca;

Doğum günü: geçmişteki bir olay. Geçmiş; şimdiki ben. Ben: şimdidir, diye düşündüm.

Geçmiş, şimdiki ben. Küçüklüğünde oynadığın oyunlar, okul yolundaki korkunç köpek, anımsamadığın bir günün nemli havası, yolda gördüğün yaşlının acılı gözleri, okulda öğrendiğin, kutsalların ezber kelepçeleri, gün batarken süzülen geniş kanatlı kuşlar... Bir bir aktılar duyularının çeşmesinden zihnine. Sen oldular.

Bir de, sonra var. Parçalarımızı bir arada tutan, çekimine kapılarak eskidiğimiz; sonra.

Dünya ekseni etrafında saatte 1600km, Güneş kendi çevresinde 70000km hızla dönerken, Samanyolu’nun merkezi etrafında saniyede 220km hızla dönüyor. Samanyolu ise saatte 600km hızla sürükleniyor.

Şimdiyi düşün, biraz sonrayı. Birkaç ay sonrasını. Yirmi bir yıl sonrasını. Daha fazla ya da azını.

Gelecek: sebebini bilemediğimiz neden ve sonuçlar evreni. Gelecek; son ve bilinmez.

Bilinmezliğin korkusu değil, her anın değerini arttıran farkındalıkla, tutunmalı şimdiye.

Sonranın dönüşlerine bağlı günleri anmanın değersiz olacağını düşündüm. Her an yeniden doğan varlığını kutlamak istedim.

Her an son bulan ve başlayan; sonsuzluk ve bir andan oluşan varlığını; hiç ve her şey olan varlığını selamlamak istedim.

Sevgiler