Toprak Maske

Bilinemeyen zamanın ustası, korku ve ahmaklık tutsaklarına maskeler işler. Doğmadan kişi, maskenin çamuru yoğrulur. İsteklerle asılır yüze, zamanla pişer. Her anda yeni bir ifade, yeni bir çizgi eklenir.

Bir çift göz, sefilin iç alemini anlatır. Var olmanın dehşeti alev alev derinlerde yanar: korku tüter gözlerden. Zaman sonra hayallere sığınmış ezberler duyarım, çamurlu dudaklardan. Maskesine konmuş ifadelerle, seçilmiş kelimeleri döker, tüm becerisiyle sunar bedenini. Ne bir endişe ne de ufak bir acı sezilir: her şey takındığı maskenin normallerinde akıp gider.

Tüm sessizliğimle, beklerim. Derinlerini okurken ben, o normalleri anlatır: siyah, sarı veya beyaz ten üzerinde, kadın ya da erkekçe uzanır kaşları; anne, çocuk, mimar, doktor vs. çizgiler gerilir yanaklarında; endemik bitki köklerinden bıyıklar, saç telleri; en nihayet döküverip tüm hikayesini, ahmak bir bakış savurur. Sakinliği aptallığıma yorar, saf bir merakla sürdürür rolünü.

Maskesi ardındaki boşluğa akarım yavaşça, ona dokunurum. Sürekli kaçtığı kendine dolarım, usul usul. Kendine benzeyenlerin ruhlarını selamlarım, aldatmış ve aldanmış, karanlık içlerinde. Dayanamaz, kaçar. Kör ve ahmaktır. Aradığına değil, aramaya aşıktır.

Zaman savurur dolmaz boşluğuna: kıt oyunlar, yavan moda ve hayvansal zevklerle. Tatmin olmaz asla, yorulur kalır. Bedenini besleyen oyalanmalar dışında nihayet vardığı: yoğun bir sıkıntıdır. Sonrası derin bir uyku.

Evime sığınır, kağıtların aynasına bakarım. Maskesizliği tanırım, yeniden.

Kendi olmanın mutluluğu, duyarlılık ve duygularımın sızısı ceplerimde. Varlığın anlamlarıyla cesurca boğuşurum:öyle ki süt dişlerimi tükürdüm. Kendimden biraz dahi gitsem, yalnızlığımı özlerim. Maskeliler rüyalarımda güzel ya da içlerine dolduğum kısa anlarda, anladım.